Dat Dampmaschinken

      Dat Dampmaschinken



      Ät wor so öm die Christagstiet. wo eck meck drop gefreut,
      denn eck kräg en Dampmaschinken, hat min Vader meck geseit.
      wenn eck artig wör un flietig. Un eck strengten meck ok an,
      dat de leve Herrgott hatte, sinne helle Freude dran.
      Wekenlang deit eck schon drümen, neitz vom Dampmaschinken nur.
      „Mama, kreg eck dat bestimmt ok?“, fragten eck in ehner Tur.
      Endlich, endlich kom de Morgen, endlich ging die Döre op.
      „Hah!“, rep eck, bekek meck den Christbom mit dat Engelken oven drop.
      Als wie dann dat Lied geschmettert, von der godden ollen Mähr.
      fähl eck grad wie sonne Mösche öwer die Geschenke här.
      „Hah, eck heff en Dampmaschinken! Hah, eck heff en Dampmaschinken!“, jauchtzten eck vor Freude op un eck danzten durch die Bude,
      schlog vor Freud bold Trummelskopp.
      Ehnt, twei, drei, en Striekspöhnken un de wo em Brand. Awer wie!
      Ne helle Flamme. „Au!“, rep eck. „minne Hand!“
      Un dat Tischtuch wör em Brand. Lichterloh, ehn Flammenmeer!
      Minne Moder fel en Ohnmacht, aber eck rep: „Feuerwehr!“
      Bums, do striek eck meck ne Tate, denn met dem Schruppdok.
      grad wie doll, wo min Vader jetzt am lösche.
      Plötzlich ging et kling, kling, roll, un vom Himmel hoch geflogen,
      kom de Christbom em im Knick.

      Alle Kogeln wohrn em plädder. Potzgranaten!
      Doch tum Glück wo do grad de Brand voröwer.
      Un wat da no kom, ... do schwiek eck still.
      Un nie mehr kräg eck en Dampmaschinken op Christtag als Kingerspeel.


      Waldemar von Wichelkus

      alias

      Gottfried Walter Dicke *16. Mai 1892 †7. August 1952

      Auszug aus „En nette Beschearong“ erschienen in „Kiek öwwer'n Tuun“ Born-Verlag, Wuppertal.